παντοπάθεια

ἡ, Μ [παντοπαθής]

1. νόσος από την οποία αυτός που πάσχει είναι εκτεθειμένος σε όλα τα πάθη, σε όλες τις αρρώστιες

2. το να υποφέρουν όλοι.